αφορμή για μια αγκαλιά...

Πήρε να ψυχραίνει ο καιρός...απότομα θαρρείς,

ξαφνικά και αδιαπραγμάτευτα.

Το τέλος του καλοκαιριού είναι τελεσίδικο.

Έφυγε...πάει πια...ξεμακραίνει.

"Ρίξε κάτι στην πλάτη σου, θα κρυώσεις. Και δεν θα

είμαι στο πλάι σου πια να σε προσέχω."

Πόσες φορές έχεις ακούσει τα λόγια που σκέφτεσαι

να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μες στο κεφάλι σου

σα να τα έχει πει ήδη κάποιος άλλος?

Κάποιος που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει

την ίδια φράση συνέχεια, σα χαλασμένη ταινία γραμοφώνου.

Η χρυσαφένια μοναξιά του φθινοπώρου τραμπαλίζεται

στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Παίζει το "παιχνίδι" της ισορροπίας πάνω στην κόψη της ασφάλτου.

Με το ένα πόδι στον δρόμο και το άλλο στο πλατύσκαλο.

Για κοίτα...κρυώνει η παλάμη μου θαρρώ. Μα πώς γίνεται?

Να μου μεταφέρει το αίσθημα του κρύου μια άδεια

παλάμη?

Αχνίζει ο καφές καθώς ανασαίνει καυτά πάνω στο τζάμι.

Αν ήμουν παιδί θα μπορούσα να ζωγραφίσω μια αστεία

φιγούρα, μια καρδιά, μια μαργαρίτα πάνω στους υδρατμούς

και να στα χαρίσω.

Αν ήσουν εδώ θα τα κοιτούσες και θα γέλαγες.

Μ' αυτό σου το γέλιο που καμπάνιζε, σαν ανοιξιάτικο

πρωινό στην εξοχή. Κι ύστερα θα μου έπιανες το χέρι

σφιχτά. Και τότε...τότε ξέρεις δεν θα ένιωθα πια το

κρύο. Ή μάλλον δεν θα το ένιωθα τόσο πολύ έντονα.

Θα κρατιόμασταν απ' το χέρι και θα κοιτούσαμε

τα ξελογιάσματα που επειχειρεί ο ήλιος 

στα φθινοπωρινά σύννεφα. Πόσα τερτίπια Θεέ μου!

Ίσα για να τους αποσπάσει τη γνώση πως είναι κυρίαρχος.

Κι όταν θα πήγαινε να βραδιάσει θα ψήναμε κάστανα

και θα πίναμε γλυκό κόκκινο κρασί προσμένοντας

ήμερα να ξημερώσει το αύριο...όσο κρύο κι αν έφερνε

μαζί του αυτό.

Καταλαβαίνεις...αν...αν είμαστε δύο το κρύο θα 'ταν χαμένο

απ' την αρχή. Πώς να σε στεναχωρήσει κάτι που δε νιώθεις?

'Η μάλλον πώς να σε λυπήσει ακόμα μια αφορμή για

αγκαλιά?