το πανταχού απόν...

Στην άκρη του τοίχου

εκεί,

στην κόψη της σκιάς,

εκεί,

όπου αποκοιμήθηκε το χάδι σου χτες

κι άνθισε μεταμεσονύχτια

ένα μικρό, άγριο ζουμπούλι.

Εκεί,

που δίναμε κρυφό ραντεβού,

θυμάσαι;

Με τα μάτια συνεννοούμασταν.

Να κοιτάς μαζί,

αυτό είναι αγάπη,

έλεγες.

Και κοιτούσαμε σαν από χτεσινή συμφωνία,

πρώτα το χώμα,

τον ουρανό ύστερα

κι εκείνο το χελιδόνι που ψαλίδιζε κόντρα στον ήλιο.

Πανταχού απόν,

το φιλί

που άφηνα κρεμασμένο στο κλαδί της ελιάς

δίπλα στην ξύλινη πόρτα.

Από 'κει το ξεκρέμαγες

και το 'παιρνες μαζί σου στο "φεύγα"

χώνοντάς το μυστικά στον κόρφο σου,

σα φυλαχτό.

Συνένοχοι στο κοίταγμα κι εκείνοι οι λεπτοδείχτες

που ακινητούσαν έντρομοι

πάντα στη θέση παρά...

Ένα, δύο, τρία...

Λεπτά που υφαίνουν στιγμές

καρδιοχτύπι από μετάξι,

φίνο σαν όνειρο και σα νιό φεγγάρι.

Εκεί,

που η ματιά μου απ' το παράθυρο

δεν φτάνει τώρα,

άλλωστε απέχει,

τόσο από όσο,

η μνήμη.

Μια σκιά μισή

στην άκρη του τοίχου

τι να 'χει γίνει - μείνει άραγε;

Ανάμνηση λες;

Οι ώρες τώρα τρέχουν κανονικά.

Δεν ακινητούν τα ρολόγια

μήτε φτιάχνουν όνειρα

οι στιγμιαίες σιωπές του χρόνου.

Κι ο τοίχος,

εκεί,

σα να χρειάζεται άσπρισμα θαρρώ

προτού ακόμα κι η μισή σκιά μου

ξεθωριάσει.

Πρωί - πρωί αύριο

θα πάω να παραγγείλω τον ασβέστη.

Μεγάλωσα λες;

Μου λείπεις...σου λέω!