τουλάχιστον...

Πάλι ξέχασες ν' ανάψεις το φεγγάρι,

όχι τίποτα μα να...

συνέχεια χάνω το δρόμο.

Πάνω που ξεκινώ κι ελπίζω

η ψιλή σκόνη του φθαρτού λάθους

μου θολώνει τα μάτια.

Ιδιαίτερα όταν νυχτώνει,

θαρρείς και ξεκολλάνε τα σύννεφα απ' τον ουρανό

κι έρχονται και κάθονται με δύναμη,

όλα στο στήθος μου.

Ανασαίνω το όνομά σου.

Μα, δεν ακούς...

Αλήθεια,

πόσα χρόνια έχεις να με ακούσεις;

Είναι και το κρύο,

έρχεται πάντα σχεδόν μαζί με τα σύννεφα.

Στην αρχή είναι ένα ελαφρό ρίγος

που δυναμώνει, δυναμώνει...

-Ντύσου ζεστά!

Φωνάζουν μητρικά οι Σειρήνες μου.

Μα δεν...

Κάνω την ανάγκη πανωφόρι μου και πορεύομαι.

Δεν ξέρω πού θα φτάσω,

πότε και αν,

ελπίζω μονάχα να μ' ανταμώσει

ένας κατάδικός μου ήλιος.

Να γίνει χρωματιστό καλοκαίρι ο δρόμος

κι η κάθε απαντοχή αγκαλιά.

Να μην κρυώνω άλλο πια.

Τουλάχιστον...

Πόσο πολύ μπορεί να είναι το Όνειρο,

μέσα στο ελάχιστο του κόσμου;