εσύ κι εγώ

...απόψε

άναψα ένα κερί και στάθηκα στον καθρέφτη,

είδα δυο φλόγες να τρεμοπαίζουν αχνά,

ξαφνικά,

σα να μην υπήρχαν αποστάσεις στη γη,

σα να μην μας χώριζαν

αμέτρητα σιωπηλά κύματα,

αμέτρητα σιωπηλά μίλια,

εσύ κι εγώ,

δυο φλόγες που καθρεφτίζονταν

μπροστά στα μάτια της Αγάπης...

πονάει πολύ η απόσταση καλέ μου,

καθένας μας

και μια ξεχωριστή μοναξιά,

που γεννιέται μόλις πέφτει η νύχτα,

κάθε πρωί

αιμόφυρτη ξεψυχάει μπροστά στην πόρτα που ανοίγει,

για δουλειά βγαίνω

κι έχω το μυαλό μου σ' εσένα,

μόνο σε σένα,

για σένα μιλώ στα δέντρα που συναντώ,

στις άκρες απ' τα πεζοδρόμια που σκοντάφτω,

στα φύλλα που βάλθηκαν

να συντροφεύουν τα λυπημένα μου βήματα...

κι ύστερα,

το μεσημέρι,

για σένα μιλώ στο καρώ τραπεζομάντηλο,

στο μοναχικό πιάτο επάνω στο τραπέζι,

στο ποτήρι του νερού

που τα ίχνη απ' των χειλιών σου το αποτύπωμα

δεν έχει...

και το απόγευμα πάλι για σένα λέω...

στο τασάκι που δε μ' αντέχει πια,

καπνίζω - φωνάζεις,

στον καφέ που καίει τις αντιστάσεις μου λίγο - λίγο,

στον ήλιο που μελαγχολικά με χαιρετά

από τον απέναντι τοίχο...

σκιές,

το σπίτι γεμίζει σκιές,

νύχτωσε ακόμα μία φορά,

δεν είσαι εδώ,

δεν είμαι εκεί,

πώς να σου πω σ' αγαπώ

με τόσο παγωμένα πόδια?

άναψα ένα κερί και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη,

δυο φλόγες που κατόπτριζαν η μία την άλλη

εσύ κι εγώ,

ξεχωριστές μοναξιές

όμοιες αυταπάτες,

μου λείπεις...

------------------------------------------------------------------------

ΣΑΜ.