...απ' την κόχη της βροχής
αρπάχτηκα,
με ρημαγμένα χέρια,
δάχτυλα σαθρά
μνήμη αδύναμη,
με απόγνωση αρπάχτηκα
από καιρό πνιγμένος
στης λησμοσύνης τη θάλασσα,
απέραντα ξεχνώ
πάντα μου έτσι...
των φεγγαριών το κάλεσμα
ξελόγιασμα,
του ήλιου η ραστώνη
πλάνη,
όμορφα φιλάς,
όμορφα κλαις,
όμορφα γελάς,
όμως...
στις ξαφνικές βροχές ραγίζεις,
αποσυντίθεσαι,
σαν αχλή σκορπάς στον ουρανό
σύννεφο γίνεσαι
αλαφρό ανεμάκι
κι ύστερα...
ύστερα χάνεσαι
σαν ποτέ να μην ήσουν
σαν ποτέ να μην πέρασες
έτσι ακριβώς...
σα βροχή που τελειώνει
αφήνοντας πίσω της μονάχα
την μυρωδιά του νοτισμένου χώματος
και μια υγρή ησυχία...
πάει...
απέραντα ξεχνάς
πάντα σου έτσι
κι ο κόσμος που ζούμε
αφόρητα μεγάλος γίνηκε πια...
3 σχόλια:
Καλημέρα Βούλα...δεν ήξερα σε ποιο μπλογκ να έρθω, οπότε σε λίγο θα πάω και στο άλλο...
Το ποίημά σου πανέμορφο, σε ζηλεύω...Εγώ έχω να γράψω μήνες...
Με χαρά, με πολλή χαρά σε ξαναβρήκα...
Καλημέρα!
Απέραντα ξεχνώ
ίσως γιατί και απέραντα αγαπάω
και δεν αντέχω να θυμάμαι...
καληνύχτα...
Δημοσίευση σχολίου