απέραντα ξεχνώ - ξεχνάς...

...απ' την κόχη της βροχής

αρπάχτηκα,

με ρημαγμένα χέρια,

δάχτυλα σαθρά

μνήμη αδύναμη,

με απόγνωση αρπάχτηκα

από καιρό πνιγμένος

στης λησμοσύνης τη θάλασσα,

απέραντα ξεχνώ

πάντα μου έτσι...

των φεγγαριών το κάλεσμα

ξελόγιασμα,

του ήλιου η ραστώνη

πλάνη,

όμορφα φιλάς,

όμορφα κλαις,

όμορφα γελάς,

όμως...

στις ξαφνικές βροχές ραγίζεις,

αποσυντίθεσαι,

σαν αχλή σκορπάς στον ουρανό

σύννεφο γίνεσαι

αλαφρό ανεμάκι

κι ύστερα...

ύστερα χάνεσαι

σαν ποτέ να μην ήσουν

σαν ποτέ να μην πέρασες

έτσι ακριβώς...

σα βροχή που τελειώνει

αφήνοντας πίσω της μονάχα

την μυρωδιά του νοτισμένου χώματος

και μια υγρή ησυχία...

πάει...

απέραντα ξεχνάς

πάντα σου έτσι

κι ο κόσμος που ζούμε

αφόρητα μεγάλος γίνηκε πια...