...καπνίζω,
καθισμένη σ' έναν καναπέ που με βαρέθηκε πια,
που με χάνεις πού με βρίσκεις καρφωμένη εδώ,
τσιγάρα, βιβλία και ηλεκτρονικά τετράδια...
με τη νέα τεχνολογία απωλέσαμε τη μυρωδιά
των φρεσκοξυσμένων μολυβιών...
σε σκέφτομαι...δεν είναι η πρώτη φορά θα μου πεις...
δεν είναι, αλήθεια...είναι φορές που σε σκέφτομαι με τρόμο,
ταξίδι δίχως τέλος αυτή η διαδρομή, όλο πάω και πάω και πουθενά
δεν βλέπω το τέλος του δρόμου ή έστω ένα παγκάκι να σταθώ,
να ξεκουραστώ μια στάλα...άλλες φορές σε σκέφτομαι με πόθο...
όλα αυτά τα άδοτα φιλιά γίνονται μεγάλες ουράνιες σφαίρες
που πυρακτωμένες σκάνε στον εγκέφαλό μου...
μετά, αθόρυβα σχεδόν έρχονται και θρονιάζονται μέσα μου γλυκές
και τρυφερές σκέψεις...ο τρόπος που γελάς, που λες το όνομά μου,
που περπατάς λίγο άτσαλα...σα μωρό παιδί ξυπόλητο πάνω σε χαλίκια...
τώρα τελευταία μια εικόνα σου ήρθε κι έκανε κατάληψη στο νου μου...
θα μου πεις...βοήθησα κι εγώ...ναι, σα συλλέκτης ψάχνω σπάνια στιγμιότυπα
για να κρατήσω τη φωτιά αναμμένη...χειμώνιασε ξέρεις κι οι αναμνήσεις
ξεθωριάζουν αν τις αφήσεις για ώρα στη βροχή...
τα χέρια σου...δεν τα πρόσεξα ποτέ πριν...χέρια που δείχνουν πως ξέρεις
πως να κρατάς...είπα εγώ...εγώ που πάντα ήθελα να φεύγω...μακρυά από αγάπες και αγκαλιές...
χαμογέλασες λίγο λοξά, λίγο απολογητικά, έγειρες το κεφάλι σου ανεπαίσθητα δεξιάκαι κοίταξες τα χέρια σου που άνοιγαν απαλά σα νεαρό λουλούδι...
μια στάλα...ίσα - ίσα μια ιδέα...σαν πρόθεση που αδιευκρίνιστη έμεινε...
ε...ναι...
είπες απλά...σιγά...με μια ντροπαλή φυσικότητα...
μια στιγμή, φωτογραφική σχεδόν και πέρασε...ένα φλασάκι που άναψε κι έσβησε...αυτό ήταν...μια εικόνα...
καμιά φορά και τα λόγια πολλά είναι και βαρετά μπορεί και ανώφελα...
τη στιγμή σου αυτή κρατάω και χτες και σήμερα και αύριο πιθανόν...
μες στα δόντια της λογικής μου την εγκλωβίζω...την τέμνω και την πολλαπλασιάζω,
την προσθέτω και την αφαιρώ...κι εκείνη λιώνει γλυκά κι αφήνει μια γεύση νοσταλγίας
στο μυαλό μου...εθιστική σχεδόν...τα χέρια σου...ναι...μπορώ να πω πως τα αγαπώ πολύ!
κι ύστερα σωπαίνω...λόγια πουλιά...φτεροκοπούν ολημερίς στον αγέρα...
κλείνω τα μάτια και είσαι εδώ...γεια!
3 σχόλια:
"...Όλο πάω και πάω και πουθενά δεν βλέπω το τέλος του δρόμου ή έστω ένα παγκάκι να σταθώ..."
Πόσες φορές αυτή η διαδρομή μοιάζει ατελεύτητη, σχεδόν άχρονη, και δυστυχώς σχεδόν προδιαγεγραμμένη... Πόσες φορές οι αναμνήσεις βουλιάζουν σε μια αίσθηση προσμονής για χρόνο μέλλοντα και στιγμές παροντικές... Και εκείνες που πέρασαν σε καρφώνουν σε έναν καναπέ, ανίκανο να αντιδράσεις...
Υπέροχη ανάρτηση...
Με ταξίδεψες στην ουράνια σου σφαίρα...
Καλώς σε βρήκα...
Η βροχή
Στην μεγάλη πόλη βρέχει και πραγματικά είναι ένα από τα ωραιότερα κομμάτια στην ζωή μου πάντα όταν έβρεχε και βρισκόμουν στα πρόβατα στο μαντρί κάτω από τα τσιγκλά η σκέψη και η καρδιά μου χάνοντας στην κίνηση της αγραμματοσύνης μου .Σήμερα που ο κόσμος άλλαξε αυτό είναι δεδομένο ακόμα και ο χαρδαβελας μας είπε πως από τύχη δεν εξαφανίσθηκε ο κόσμος και μετά όλοι η επιστήμονες η θρησκευτικοί κόλακες μιλούσαν ατελείωτα γιατί ένα κλικ στην ζωή μας δεν μας έκανε σκόνη .Αλήθεια ποσά κλικ δεν μας έχουν σώσει από το μεγάλο ταξίδι μια φιλί λέει πως εμείς φτιάχνουμε την μύρα μας ............! θα μίνι ανεξήγητο
Μια άλλη λέει πως από την μέρα που γεννιέσαι μέχρι την μέρα του μοναχικού ταξιδιού σου την έχει ζωγραφίσει η μύρα σου όταν το σπέρμα κάνη την χημικοί ένωση και βγαίνουμε εμείς .........!
Η βροχή πέφτει στην μεγάλη πόλη που ζω και πάλη θα πλημμυρίσουν και πάλη θα φταίει το κράτος που όλοι αυτή ψηφίσαν και πάλη θα είναι αυτή η αδικημένοι που έχουν παράνομα κτίσματα και πάλη το κράτος ....το βάθη κουμουνιστηκο τόσα χρόνια ............θα δόση την συνδρομή του και πάλη ένας που κάνη μια δουλεία και το απόγευμα κάνη μια άλλη Μαίρη θα φταίει το κράτος που δεν βολεύτηκε και αυτός στο δημόσιο .
Η βροχή πέφτει.............
Καντήλι αναμμένο η ζωή που τεμοζβηνη
Σαν τα θέλω του ανθρώπου στην γη
Σαν μια ξεχωριστεί προσευχή που την λες
Όταν γερνάς και νιώθεις το καντήλι
Να ζβηνη γιατί η ζωή τότε θυμάσαι
Αναζητάς προσεύχεσαι και ζητάς λύτρωση
Ζωή να νιώσεις πως έχεις ποριά πόλη
Μα το καντήλι θα ζήση και θα έρθει σκοτάδι
Στην γη γιατί η μύρα είναι απλή
Ότι γεννά η ζωή χάνετε και αυτό μαζί με την ποριά στην γη
Υποκλίνεται ένας μοναχικός .....?
Ο ΦΟΒΟΣ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ. ΕΚΑΝΕ ΕΚΤΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗ ΦΡΙΚΗ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΟΜΟΙΟ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΠΑΙΞΕ ΠΑΙΔΙ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑ. ΜΕ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
καλή σου μέρα
Δημοσίευση σχολίου