...έτσι θέλω...

...έτσι θέλω να σε κρατώ,
απ' το χέρι,
σφιχτά και συγχρόνως τόσο απαλά,
ν' αφήνω τις γραμμές της παλάμης σου
ν' ανασαίνουν,
να ξεδιπλώνονται και να τανύζονται λεύτερα
σ' έναν αχανή ορίζοντα...
κι έτσι να περπατάμε θέλω
σε δρόμους νυχτερινά φωτισμένους,
με τα φώτα της πόλης να χορεύουν στα μάτια σου
και τις λέξεις που δεν έχουν ειπωθεί
να αγναντεύουν καρτερικά στα χείλια σου
το αύριο...
κι ύστερα,
για τότε λέω,
που η δυάδα άθροισμα ένα έχει
κι απ' το ένα, μονάδα γίνεται
και ξανά σε κομμάτια σπάει χιλιάδες,
μόρια, άτομα, ερωτευμένα νετρόνια,
ύλη φωτός και άυλη σκότους
συνάντηση
τότε...
θέλω να μ' αφήσεις να διαβαίνω

με τα ακροδάχτυλά μου
όλες του προσώπου σου τις γωνιές,
τις πετρωμένες λύπες,
τους αμφίβιους θυμούς,
και τις χαρές που σε μια νύχτα παγωνιάς
κρυστάλλιασαν και μείναν
απολιθώματα αλλοτινής ευτυχίας...
κι ίσως - λέω ίσως - σαν ποιητής και σαν παιδί,

περνώντας απαλά σαν άνεμος το χάδι,
ίσως να γίνει του σπαθιού εκείνου η αιχμή
που τον γόρδιο δεσμό σου να λυτρώσει...
κι ίσως...
ίσως αγάπη μου λέω...
να ανατειλλει ξανά εκείνο το ηλιοτρόπιο
που έμαθε να κρύβεται

πίσω απ' τις ρυτίδες των ματιών σου...